Το 2015 ήταν όχι απλώς μια κακή χρονιά, αλλά η χειρότερη της Ελλάδας από τότε που ξεκίνησε η δύσκολη οικονομική περίοδος. Όπως στη ζωή οι κακές στιγμές δίνουν την εντύπωση ότι διαρκούν πολύ, έτσι και οι δύσκολες οικονομικές και πολιτικές συγκυρίες που έζησε φέτος ο τόπος δίνουν την αίσθηση ότι κράτησαν και κρατούν δυσανάλογα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν άλλωστε τόσο πολλές και πυκνές οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που δύσκολα μπορεί κανείς να πιστέψει ότι όλα αυτά συνέβησαν σε δώδεκα μόλις μήνες. Εκλογές τον Ιανουάριο, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με ένα προφανώς μη εφαρμόσιμο πρόγραμμα, καθυστερήσεις και ανύπαρκτες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, κλείσιμο των τραπεζών, έλεγχοι κεφαλαίων, δημοψήφισμα, νέο επώδυνο μνημόνιο, ξανά εκλογές, νέα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ένα σαρωτικό υφεσιακό πρόγραμμα βασισμένο στην υπερφορολόγηση.
Το 2015 σήμανε όμως και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Έγινε ξεκάθαρο πως η ελπίδα για την χώρα δεν μπορεί να προέλθει με ψεύτικες υποσχέσεις και αερολογία. Το αύριο χρειάζεται πολλή δουλειά, μεθοδικότητα, πίστη και συνεχή προσπάθεια μακριά από κουτοπονηριές και τακτικισμούς οι οποίοι μάλιστα όπως είδαμε κοστίζουν ακριβά. Η «δημιουργική ασάφεια» αποτέλεσε την τακτική που παραλίγο να στοιχίσει στη χώρα την παραμονή της στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Έβαλε την Ελλάδα σε ένα μεγάλο κίνδυνο καθώς την απομόνωσε πλήρως στη διεθνή κοινότητα. Έβαλε τους πολίτες στην πιο επώδυνη περιπέτεια και όταν πλέον η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι η πολιτική της οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, ζήτησε από εκείνους να πληρώσουν τα σπασμένα των λαθών της.
Το δημοψήφισμα τον περασμένο Ιούλιο αποτέλεσε ίσως το πιο μεγάλο και το πιο χαρακτηριστικό λάθος στην καταστροφική αυτή πορεία. Χωρίς στην ουσία να υπάρχει προφανής λόγος, η χώρα εκτέθηκε στον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ και διασύρθηκε παγκοσμίως με χαρακτηρισμούς ντροπιαστικούς και άδικους για την χώρα μας. Η Ελλάδα βρέθηκε κυριολεκτικά με την πλάτη στον τοίχο και επιλέχθηκε η μόνη διέξοδος της κυβέρνησης, οι εκλογές, τις οποίες και κέρδισε για να εφαρμόσει τους τελευταίους μήνες του χρόνου σειρά υπέρογκων και άδικων φορολογικών μέτρων που αγγίζουν το σύνολο της κοινωνίας, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους επιχειρηματίες και τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.
Μαζί με την οικονομία, το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα φουντώνει ολοένα και περισσότερο. Οι πολίτες της Κορινθίας το τελευταίο διάστημα βιώνουν από πρώτο χέρι την απουσία μιας ολοκληρωμένης μεταναστευτικής πολιτικής. Το Κέντρο φιλοξενίας Κορίνθου γεμίζει και πάλι απλά και μόνο διότι δεν υπάρχει ο παραμικρός σχεδιασμός για το τι θα κάνουμε τους ανθρώπους που φτάνουνε στη χώρα μας. Αδυνατώντας στην κυβέρνηση να ξεχωρίσουν τον πρόσφυγα από τον οικονομικό μετανάστη, βαδίζουν τυφλά και δημιουργούν νέα προβλήματα αντί να δίνουν λύση σε μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.
Όλα αυτά αποτελούν την εικόνα της Ελλάδας του 2015. Αυτή η εικόνα πρέπει το 2016 να αλλάξει. Για να γίνει όμως αυτό, για να πάρει καταρχήν μπροστά η οικονομία, η λύση πρέπει να έρθει από τον ιδιωτικό τομέα. Εκεί μόνο μπορούν να γίνουν οι επενδύσεις που θα συμβάλουν καθοριστικά ώστε να ανοίξουν δουλειές που θα απασχολούν ελεύθερους επαγγελματίες, που θα καθιστούν βιώσιμες επιχειρήσεις τα μικρά καταστήματα και θα εγγυώνται την αξιοπρεπή διαβίωση για τον αγροτικό κόσμο. Για αυτά απαιτείται ρευστότητα και οι σημερινές πολιτικές της υπερφορολόγησης δεν αφήνουν κανένα παράθυρο αισιοδοξίας. Αντί των φόρων, η χώρα πρέπει να βρει άμεσα τον τρόπο να μειώσει το σπάταλο κράτος, να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών, να αναβαθμιστεί η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και να θέσει ως στόχο αρχικά να γίνεται επιμέρους άρση του περιορισμού στον έλεγχο κεφαλαίων (capital controls) όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, και να επιδιώξει και να καταφέρει να βγει στις αγορές ώστε να μην έχει πλέον καμία ανάγκη από κανένα μνημόνιο. Ευχή το 2016 να αποτελέσει την απαρχή μιας τέτοιας αλλαγής.