Συνέντευξή στην εφημερίδα “Η ΑΞΙΑ” – 13.06.2015 στον δημοσιογράφο Τάκη Μουσσά
– Για πάνω από 4 μήνες η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους διεθνείς δανειστές χωρίς ακόμη να έχει επέλθει συμφωνία. Είναι κοινή αίσθηση όμως πως όποια και να είναι αυτή θα περιέχει σκληρά μέτρα και θα απαιτούνται δύσκολες πολιτικές αποφάσεις. Πιστεύετε ότι οι βουλευτές των δυο κομμάτων της συγκυβέρνησης θα στηρίξουν την πρόταση;
Αρχικά ελπίζουμε πως θα καταλήξουμε σε μια οικονομικά και κοινωνικά αποδεκτή συμφωνία. Η αλήθεια όμως είναι πως η πολιτική πραγματικότητα που επικρατεί στην συγκυβέρνηση και τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων που την στηρίζουν δεν επιτρέπουν προβλέψεις για την τύχη της συμφωνίας. Είναι λυπηρό μια ολόκληρη χώρα να χάνει κρίσιμο χρόνο και να υποβάλλεται σε σκληρότερη δοκιμασία μόνο και μόνο γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί να εφεύρει τρόπους να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, να συμμαζέψει δηλαδή όσα έλεγε και κυρίως όσα έταζε προεκλογικά.
Εκείνο που τώρα πρέπει να αντιληφθεί η κυβέρνηση είναι αυτό που βιώνουν οι πολίτες καθημερινά, δηλαδή πως κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα που χάνεται έχει μεγάλο κόστος για την οικονομία και την κοινωνία. Αρκεί κανείς να συγκρίνει τα μέτρα που προβλέπονται στη δική της πρόταση με τα όσα προέβλεπε το περιβόητο «μέηλ Χαρδούβελη». Η ευθύνη βεβαίως για αυτή την επιδείνωση των όρων της επικείμενης συμφωνίας βαραίνει αποκλειστικά την παρούσα κυβέρνηση.
– Η Νέα Δημοκρατία τί θα σκοπεύει να πράξει όταν η συμφωνία έρθει στη Βουλή;
Η Νέα Δημοκρατία έχει αποδείξει ότι βάζει το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό. Είναι όμως αρκετά οξύμωρο να ζητά η κυβέρνηση την συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς κανείς να γνωρίζει το ακριβές κείμενο της συμφωνίας. Επομένως μόνο εφόσον παρουσιαστεί το επίσημο κείμενο θα τοποθετηθεί σχετικά και η Ν.Δ.
– Από όσα μέχρι στιγμής έχουν ακουστεί ή διαρρεύσει για τη συμφωνία τι γνώμη έχετε;
Όσα έχουν γίνει μέχρι σήμερα γνωστά βασίζονται στη λογική της αύξησης των φόρων. Όμως αυτό κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση καθώς η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει εξαντληθεί πολύ καιρό τώρα. Πρόκειται για ένα λάθος που διέπραξε και η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου η οποία τότε έριξε το βάρος στους φόρους χωρίς βεβαίως να επιφέρουν τα προσδοκόμενα έσοδα. Αντίθετα, περισσότερο πειστική και σωστή φαίνεται να είναι η προσέγγιση της περαιτέρω περικοπής της κρατικής σπατάλης καθώς αποφέρει διττό αποτέλεσμα. Αφενός δημοσιονομικό και άρα ανταποκρίνεται στους στόχους, αφετέρου δεν επιβαρύνει σε τόσο μεγάλο βαθμό τον πολίτη, τον επαγγελματία και την οικονομία.
– Βλέπετε τις εκλογές ως πιθανό ενδεχόμενο;
Είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν πως σε μια ευνομούμενη δημοκρατία, κάθε κυβέρνηση θα πρέπει να εξαντλεί την τετραετία. Προφανώς η λύση των εκλογών στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, μόνο εύκολη δεν είναι όσον αφορά τις επιπτώσεις στην ήδη πληγωμένη εικόνα της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης και της βεβαιότητας για την ελληνική οικονομία. Αντίθετα, εκτιμώ πως θα δημιουργούσε πολλαπλάσιους και ανεξέλεγκτους κινδύνους. Αν όμως η παρούσα συγκυβέρνηση δεν μπορεί να σηκώσει μόνη το ιστορικό βάρος της στιγμής, τότε πρέπει να επιδιώξει την εθνική συνεννόηση. Η εθνική συνεννόηση ισοδυναμεί με μια οικουμενική κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής.
– Παρά την σταδιακή ανακοπή της αύξησης των ποσοστών αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ από την κοινωνία, η Νέα Δημοκρατία δεν φαίνεται να ανακάμπτει δημοσκοπικά; Θεωρείτε ότι χρειάζεται αλλαγή ηγεσίας τη δεδομένη χρονική περίοδο;
Κάθε κόμμα που χάνει τη διακυβέρνηση συνήθως βιώνει μια μετεκλογική δημοσκοπική πτώση. Από εκεί και πέρα όμως είναι ασύμφορο πρώτα για την χώρα και μετά για το κόμμα να ανοίξει ζήτημα ηγεσίας αυτή την περίοδο. Προέχει η προσπάθεια και η ευθύνη όλων μας ξεχωριστά ώστε να διασφαλιστεί η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη και επομένως απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση και συναίνεση με περισσότερη δόση λογικής. Για να το θέσω και σχηματικά, την ώρα που καίγεται το σπίτι, προφανώς χρέος όλης της οικογένειας είναι να επικεντρωθεί στη διάσωσή του παρά σε οτιδήποτε άλλο. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αλήθεια πως η Ν.Δ. πρέπει να ξανά-κερδίσει την εμπιστοσύνη της ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή του ελεύθερου επαγγελματία, του αγρότη, του ιδιωτικού υπαλλήλου, της μεσαίας τάξης. Εκεί πρέπει να δώσει μεγαλύτερη έμφαση το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα καταδεικνύοντας παράλληλα την αφερεγγυότητα και τις επιπτώσεις που έχουν για αυτές τις κοινωνικές ομάδες οι πολιτικές αποφάσεις της σημερινής κυβέρνησης.
– Οι αλλαγές που προωθούνται το τελευταίο διάστημα στον χώρο της παιδείας και της εκπαίδευσης σας βρίσκει σύμφωνους;
Νομίζω η χαρακτηριστική φράση του Υπουργού Παιδείας «η αριστεία είναι ρετσινιά» συμπυκνώνει το νόημα για το πως αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση το εκπαιδευτικό σύστημα. Βγαλμένη από μια άλλη εποχή, κινούμενη αντίστροφα από το σύνολο των δυτικών προοδευτικών κοινωνιών, η παιδεία στην Ελλάδα γίνεται από την κυβέρνηση νοητή ως ευκαιρία εξίσωσης όλων προς τα κάτω. Σε αυτή τη θεωρία που θυμίζει – η αλήθεια είναι – σκληροπυρηνική σοβιετική αντίληψη, το ταλέντο σχεδόν ενοχλεί και αντιμετωπίζεται ως ελάττωμα. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει με την απαξίωση των πειραματικών και πρότυπων σχολείων, το βλέπουμε και με την πολύ πρόσφατη δήλωση του Υπουργείου ότι δεν προτίθεται να καλύψει τα έξοδα των μαθητών που διακρίνονται στη μαθηματική σκέψη και κλήθηκαν να εκπροσωπήσουν την χώρα στην Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα. Αντίστοιχα, εξ όσων διαρρέει το Υπουργείο σχετικά με τη νέα νομοθετική πρωτοβουλία για την εκπαίδευση, διαφαίνεται πως η Ελλάδα θα κάνει μια στροφή πίσω στη δεκαετία του ’80 στο ζήτημα της λειτουργίας των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ καθώς και στο ρόλο των νέων τεχνολογιών στην εκπαίδευση. Αντίθετα αρνείται πεισματικά να προβεί στις μεγάλες τομές που απαιτεί ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, όπως για παράδειγμα να απαλλάξει τους μαθητές από το σύνδρομο της παπαγαλίας απελευθερώνοντας την ελεύθερη και κριτική σκέψη τους.
– Τελικά ποιο είναι το μοντέλο της ανάπτυξης από το οποίο η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει ότι θα «τρέχει» σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης και θα την βγάλει από τον οικονομικό εφιάλτη των τελευταίων ετών;
Η χώρα έχει υψηλότατες δυνατότητες τόσο στον πρωτογενή (αγροτικά προϊόντα) όσο και στον τριτογενή τομέα (υπηρεσίες) και ασφαλώς στον τουρισμό και στη ναυτιλία. Σημειώνεται πως όλοι αυτοί οι τομείς γιγαντώνουν τις ευκαιρίες αν συνδυαστούν με λιγότερη γραφειοκρατία και πιο αποδοτικό κράτος, ένα σταθερό και απλό φορολογικό σύστημα και με μια εύρυθμη ψηφιακή οικονομία (ηλεκτρονικό εμπόριο, ηλεκτρονική και εύκολη αδειοδότηση νέων επιχειρήσεων, κίνητρα εξαγωγών με ηλεκτρονικά μέσα κτλ). Επομένως το μοντέλο ανάπτυξης της Ελλάδας δεν μπορεί να κοιτάει πίσω στο βιομηχανικό στάδιο αλλά μπροστά, σε μία σύγχρονη οικονομία που θα παρέχει προϊόντα υψηλής αξίας και ποιότητας. Όπως όμως γίνεται εύκολα αντιληπτό, ενδεχόμενη πρόσθετη φορολόγηση σε τομείς που η Ελλάδα έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα, βάλλει την ανταγωνιστικότητά της και περιορίζει τις δυνατότητές της.